سرورق

نذر

اظہار عقیدت

ربود جان ودلم راجمال نام خدا

ماطلبگار تو ایم و تو گریزانی زما

دلا بحلقۂ رندان بزم عشق درآ

ہر کہ روزی یک قدم برداشت اندر راہ ما

زپیش خویش برافگن نقاب دعویٰ را

اے زشرم روی ماہت در عرق غرق آفتاب

بگوش جان من آمد ندائے عالم غیب

خزینہا ست مرا پرز نقد علم وادب

عالم نمی از رشحۂ بحر کرم اوست

توئی کر جز تو ترا خود حجاب دیگر نیست

ایں چہ نورست کہ برکون ومکاں تافتہ است

چشم بکشائی کہ آفاق پر از نور خدا ست

مستم امروز ازاں بادہ کہ در جام دلست

آتشی افروخت عشق وجسم وجان من بسوخت

آتشی آمد پدید وجسم وجاں یکسر بسوخت

کسے کہ عاشق ومعشوق خویشتن ہمہ اوست

یارب ایں صورت کہ در مرآت جان پیدا ست کیست

نام اومی بردم اول تاچنان شد عاقبت

دررہ عشق توام درد تو ہمراہ بس ست

مزار عشق تو درد یست در دل مجروح

ای از ظہور نور تو کون ومکاں پدید

ای تو سلطان دار ملک وجود

در جان چوکرد منزل جانان مامحمد

اگر لباس حدوثم بدر کنی چوشود

مگر فصل بہار آمد کہ عالم سبز وخرم شد

چشم بکشائی کہ دیدار خدا جلوہ نمود

ایں چہ سوداست کہ اندر سرمامی جنبد

گر آہ آتش بار من یک شعلۂ بیرون زند

مرادر دل بغیر از دوست چیزی در نمی گنجد

مگر صبا زسر کوئی دوست می آید

فیض خدا کہ بر دل آگاہ می رسد

واقف آنست کہ دل واقف اسرار شود

دگر کہ غمزۂ ساقی کی شمۂ فرمود !

راہ بکشائے کی دل میل ببالا دارد

شراب ساقی مامستی از جائے دگر دارد

صدف چوں بہر یک قطرہ بروئے بحر می آید

گر پر دہائے آب وگل ازجان ودل یکسو شود

روزیکہ یار جام صفا پر زمی کند

ہر کسی رادرازل رز قی مقدر کردہ اند

نفخۂ عشق گر آن سوئے جہاں می آید

چنان ازروزن دل نور آن دلدار می تابد

من چہ گویم کہ مرا ناطقہ مدہوش آمد

عاشقان گرچہ بصد پردہ نہاں آمدہ اند

عشق ازلامکاں نزول کند

راہ باریک ست شب تاریک ومنزل دور دور

ای ترا بر طور دل ہر دم تجلی دگر

وہ کہ برپائے صنوبر می نہد شمشاد سر

ذرۂ از اثر مہر نشد فاش ہنوز

یار دربر روی اصحاب طلب بکشاد باز

مرازہر دوجہان دولت وصال تو بس

مانمی گوئیم نعمت یا بلا خواہیم وبس

دل زسوز عشق وداغ یار یا بد پرورش

اگر بی پردہ نتوانی کہ بینی پر تو ذاتش

بنہ سر برخط فرمان وخطی در جہاں درکش

تادل نگشت غرفہ دریائے من عرف

حمدی کہ برصحائف اطباق نہ فلک

من دری بودم نہاں در قصر بحر لم یزل

مراز دیدۂ ودل ہرزمان دروددمادم

اندر آئینۂ جاں عکس جمالے دیدم

سوئے من آکہ تر ایارو وفا دارمنم

بکشائے پردہ از رخ بردار ہستیم

من یار ترا دارم واغیار نمی خواہم

اے نور عشقت تافتہ اندر سویدائے دلم

صفات وذات چواز ہم جدانہ می بینم

تامن باد پیوستہ ام از غیر اوببریدہ ام

مابہ فکرش از بہشت وحوروغلماں فار غیم

من نہنگ بحر عشقم تابکی دم در کشم

ترامی خواہم اے دلبر کہ بینم

ایں منم یارب کہ اندر نورحق قانی شدم

چومن زبادۂ عشق تو مست وبے خبرم

تو خاصہ زماباش کہ مانیز ترائیم

من بلبل عشقم کنون سوئے گلستاں می روم

پر وہ برمی افتد از رخسار اوبکشائی چشم

مابہر وصال از دل وجاں نیز گزشتیم

چشم غیر ست دریں پردہ چسانش بینم

براہ عشق چوپائے حدوث پی کردم

چومن از ہستیٔ خود دور باشم

جام دیدار خدا کر دچناں مخمورم

گہ چو احمد در شب معراج وصل

قطعہ

حمدی کہ پر گہر بودازوی دکان جاں

اے ذات تو بر بساط کونین

گر بچشم عاشقان بینی جمال خویشتن

چوقصد بار گہ کبریا کند دل من

چشم دیگر با یدت تاحسن اود یدن تواں

عشقت دل وجانم راتا کرد جدا ازمن

مران چوں زد تو آیم توئی وسیلۂ من

دلا بہ چشم حقیقت جمال دوست بہ بین

سوخت از بہر تو جان وجگر سوختگاں

ایں درد کہ من دارم باکس نتواں گفتن

از پس پردہ جمالی می نماید کیست آن

می دمد بوئے ندانم تاکدا میں بوست ایں

تن میاں خلق وجان نزد خداوند جہاں

آتش عشق تو در جان من افتاد کنون

من نہ آن رندم کہ ازمی سرگراں خواہم شدن

رسید یک نظر ازشاہ دل نواز بمن

من شراب عشق راپیمانہ ام ای عاشقان

تن چواز خاکست اور اخاک می باید شدن

چشمہ سار دل کہ شد محجوب خرسنگ بدن

اے صدائے بلبلان در صحن بستان حمد تو

من نمی گویم اناالحق یار می گوید بگو

نور تجلی میر سدا ی طور دل صد پارہ شو

آئینہ وجودم چوں گشت منظر تو

بیادر بزم او او نی یکی حرفی زمن بشنو

نعلین زپا بفگن وبرعرش معلا رو!

در آئینۂ جانم بہ نمود خیال تو

از مطلع دل رد علم یک لمع از رخسار او

ہستی طلیعہ ایست زنور وجود او

پیش ازان کا ستاد فطرت فرش دایوان ساختہ

ای کوس دولت تو ملک بر فلک زدہ

یک قطرہ بحر قدرتش بر ہر دو عالم ریختہ

جانے کہ مذاتش مزۂ عشق مزید

اگر بہ چشم حقیقت وجود خود بینی

گوہر عشق چو در چشمۂ تن می طلبی

چواز جمال نقاب بطون بر اندازی

اے کہ اندر عین پیدائی نہانی کیستی

تو مظہر لمعات جمال معبودی !

بخدا غیر خدا در دو جہاں نیست کسی

اگر زمستی خود چشم دل فراز کنی !

مرا اے ساقی وحدت بدادی جرعہازان مے

گہی کہ از رخ تاباں نقاب زلف کشائی

دلا چومحرم آن دلبر یگانہ توئی !

قصیدہ در حمد

حمدی کہ ہم چو بحر کرم بے کراں بود